El lunes hubo un homenaje por los 20 (20!!) años de una de esos discos que siempre me pone los pelos de punta... Es curioso, pero me hacen sentir más mayor estas cosas que haber cumplido los 28.
No fui, porque no me había enterado, pero desde que lo oí por la radio, el aleatorio del reproductor del coche ha decidido ponerme la mejor canción del disco tres veces, camino de ida y vuelta del tarbajo, para que pudiera poner el volumen a mil y cantarla a pulmón. Quizá me esté haciendo mayor, pero sigue sin importarme si alguien me mira con condescendencia al pasar. No soy lo que esperaba ser hace 10 años, pero no dista tanto. Y lo más importante: me gusta en lo que me he convertido.
Mirar de ser el que volíem ser no fa que els més joves que nosaltres ens diguin (o deixin de dir) els temuts (grrrr) sra. o sr.
ResponderEliminarPerò sí que aconsegueix que ens ho mirem, tot plegat, amb un somriure a la cara.
Muchas felicidades.
ResponderEliminarVeras como te sienta poder decir lo de Serrat de hace mas de 20 años que tengo 20 años...
Tota la raó Òscar :)
ResponderEliminarGracias Gonzalo!